|
|
|
Up First Prev Next Last
Naslov: Nahod Momir
Napomena: Objavljena u Becu 1845., Vuk Stefanovic Karadzic
Nahod Momir (III)
"Da ja pitam roditelja moga,
"\Za sto mene oce da obesi,
"Sta li sam mu sagresio ljuto;
"A sva moja braca i druzina
"Raduje se svetom vaskrsenju,
"Mene baba oce da obesi
"Na znan danak na vaskrsenije!"
Dzelati su, al' su milostivi,
Oni stase suze prosipati
Na Momira mlada gledajuci;
Vode njega caru roditelju.
Kad Momira caru dovedose,
Pisnu dete, kao zmija ljuta,
Pade caru preko svil'na krila,
Ljubi cara po nedri svileni:
"\Svetli care a moj roditelju!
"Sto sam tebe, babo, sagresio,
"Te me danas oces da obesis,
"Na znan danak na vaskrsenije?
"\Sva se moja braca i druzina
"\Sad raduje svetom vaskrsenju,
"A ti mene oces da obesis!
"A sto sam ti sagresio babo?"
A car nista, vece suze proli:
"Ej Momire, ej zalosti moja!
"Tesko mene, ja izgubi tebe;
"Mene kaze devet vezirova,
"Da ti ljubis sestru Grozdijanku;
"Tako mi se ne delilo meso
"\Za zivota od moji kostiju,
"Ja ne delim tebe i Grozdanu!
"Rodjeni ste bratac i sestrica.
"Ej Momire, ej zalosti moja!"
A besedi Naode Momire:
"Ima, babo, citav mesec dana,
"Kako nisam sestrice vidio
"Razma sinoc u zelenoj basci,
"Kad je brala s devojkama cvece,
"\S njome, babo, tridest devojaka,
"\Sretosmo se na basceni vrati,
"Ja njoj dado struk rumene ruze,
"Ona mene struk bela bosiljka,
"Te se, babo, menovasmo cvecem
"\Za milostu bratac i sestrica,
"\Za milostu, za sramotu nije."
Tede care njemu da veruje,
Al' povika devet vezirova:
"Cujes Boze, vidis li sabore!
"\Car veruje detetu jednome,
"Ne veruje devet vezirima,
"Bijelije brada do pojasa!"
Nema kuda Srpski car Stepane,
Vec namace dva dzelata mlada:
"Ajd', dzelati, te ga obesite
"U gradini o suvoj davini."
Povedose g' dva dzelata mlada;
Al' se moli Naode Momire:
"Bogom braco, dva dzelata mlada!
"Vodite me carici materi,
"Da mi prosti i muku i ranu:
"Ranu njenu, sto me je ranila;
"Muku njenu, sto je promucila,
"Dok je mene ona odranila."
Dzelati ga ne kteli slusati,
Vec ga vode u novu gradinu,
U gradinu pod suvu davinu,
Stono se je drvo osusilo
Ima vece tri godine dana,
Niti lista niti cvetom cvati;
Obesise Naoda Momira.
To iz dvora niko ne vidio,
Vec vidila sestra Grozdijanka,
Ispred dvora s visoka cardaka,
Pa utire suze od obraza,
Ona ide svojoj staroj majci;
"Odeni me, moja stara majko,
"Obuci me, stogod lepse mozes,
"Danas jeste svetlo vaskrsenje,
"Devojke me u kolo zazivlju."
To carica jedva docekala,
Obuce je, stogod lepse moze,
Bas kan' da je oce da udaje;
Ne ce ici zalosna Grozdana,
Ne ce ici mlada medj' devojke,
Vec ukrala svilene gajtane,
Pa otide bracu u gradinu,
U gradinu pod suvu davinu;
Kad je vid'la braca obesena,
Ud'ri licem o zemljicu carnu,
Pa zapista, kao zmija ljuta,
Pa s' i ona mlada obesila
O davini o drugojzi grani,
Za zivota joste za svojega
Desnom rukom braca zagrlila.
Glas dopade carici Roksandi:
"\Zlo si sela, gospodjo carice!
"Oboje ti dece obeseno,
"Obesen ti Momir i Grozdana."
A zapista carica Roksanda,
Ona ide caru cestitome,
Pade caru preko svil'na krila,
Pa ga ljubi po nedri svileni:
"\Za sto, care, ogrejano sunce
"\Za st' obesi dvoje dece nase,
"Nama, care, nasu omladinu,
"Omladinu i obradovanje?"
A car zali Naoda Momira,
Za Grozdanu nista i ne znade,
Pa besedi gospodji carici:
"Nisam tebe decu izvesao,
"Obesilo devet vezirova,
"Obesilo Naoda Momira."
Al' govori carica gospodja:
"Cujes li me, svetla kruno moja!
"Jal' izvesaj devet vezirova,
"Jali cu se i ja obesiti
"O davini o trecojzi grani
"A kod ono dvoje dece moje;
"Ja dusmana gledati ne mogu,
"Da mi ode dusmani po svetu."
Nema kuda Srpski car Stepane,
Vec namace do devet dzelata,
Te izvesa devet vezirova
Procu crkve o jeli zelenoj.
Po tom malo vreme postajalo,
Pa se dize care i carica
A od njine velike zalosti,
Te odose u novu gradinu,
U gradinu pod suvu davinu;
Sto da vide? cuda nevidjena!
Davina se suva pomladila
I zelenim ulistala listom
I bijelim ucvatila cvetom,
Oboje se dece psvetilo,
Posveti se Momir i Grozdana;
Pa odose pod jelu zelenu,
Al' zelena usanula jela,
Pocrnilo devet vezirova,
A najvise Todore vezire,
Kum neverni, vera ga ubila'
Pod njima se zemlja provalila.
Car namace dva dzelata mlada,
Otkida i jednog po jednoga,
Te i baca dole u bezdanu:
"Idi tamo sa zemlje nepravdo!"
Stade care prosipati blago,
Te sarani dvoje dece svoje.
Na Momiru zelen bor nikao,
Na Grozdani vinova lozica,
Savila se loza oko bora,
K o sestrina oko brata ruka.
21) Kao da ga je rodila. /Pripovijeda/ se, da i sad tako cine oni,
koji uzmu koga mjesto svoga djeteta
|
|
|