Up First Prev Next Last
Naslov: Ero i Turčin
Napomena: U Beču 1870., Vuk Stefanović Karadžić
Ero i Turčin
Orao Turčin ralicom po strani iznad nekake ćuprije, a Ero putem ćerao
nekoliko konja natovarenih. Kad se Ero prikuči blizu, onda Turčin stane
vikati: "Ća šaronja, ća! i ti imaš pamet, a Ero je nema." U tom Ero dođe
na ćupriju, pa naćera konje preko ćuprije, a njega stane pomaganja: "Jaog
mene do Boga miloga! Što ću sad?" A Turčin, kad to čuje, brže bolje
ustavi volove, pa strči k njemu: "Šta je more Ero? Šta je?" "Og mene do
Boga miloga! eto odoše mi konji, a ja ostadoh za vodom." "Ajde more i
ti za konjma." "Ne smijem, gospodaru! Bog a Božja vjera, ja tuda za
život preći." "Be ajde more ne luduj, kako ne smiješ preći preko
ćuprije, kuda ide svijet i konji natovareni prelaze." Ajja! Ero ne će
nipošto, nego jednako jauče i leleče. Onda Turčin: "Ajde more šta ćeš
dati, da te prenesem ja na leđima?" "A što išteš, gospodaru?" "Daćeš
mi dvanaest perpera." "Ajde de!" Uprti Turčin Eru, te prenese preko
ćuprije, a kad ga spusti na onoj strani, onda se Ero stane pipati po
njedrima: "Nemam, gospodaru, ni perpere, Bog i Božja vjera!" A Turčin:
"Kako nemaš, bre, ana seni sitim! Zašto lažeš? Odi opet na leđa." Ero
uzjaše opet Turčina, te ga još jednom prejaše preko ćuprije; pa ga onda
zbaci Turčin na zemlju: "Eto, kurvo! crkni tu, kad nemaš čim da platiš,"
pa onda otide svojim volovima i počne opet orati; a Ero onda skoči pa
preko ćuprije: "Ej Turčine! gledaj kako i tvoj šaronja ima pamet, a Ero
je nema! Ele on tebe prejaha dvaput preko ćuprije."
|
|