Napomena: U Becu 1853., Vuk Stefanovic Karadzic

Za sto u ljudi nije taban ravan?

Kad su djavoli otpali od Boga i utekli na zemlju, onda su i sunce odnijeli sa sobom, pa ga djavolski car nabio na koplje i nosio na ramenu. Kad vec zemlja protuzi Bogu da hoce sva da izgori od sunca, onda Bog poslje svetog Arandjela, da gleda kako da uzme sunce od djavola. Kad sidje sveti Arandjel na zemlju, a on se udruzi s djavolskim carem; ali se djavolski car osjeti sta on hoce, pa se dobro uzme u pamet. Hodajuci tako po zemlji njih dvojica zajedno dodju na more i stanu da se kupaju; a djavo udari koplje sa suncem u zemlju. Posto se malo prokupaju, onda rece sveti Arandjel: "De da ronimo, da gledamo koji moze dublje." A djavo mu odgovori: "Hajde de." Onda sveti Arandjel zaroni, i iznese u zubima pijeska morskoga. Sad treba i djavo da zaroni, ali se boji da mu sveti Arandjel dotle ne odnese sunce. U tom mu padne na um, te pljune na zemlju, i od njegove pljuvanke postane svraka da mu cuva sunce dok on zaroni i iznese u zubima morskoga pijeska. Kako djavo zaroni, a sveti Arandjel prekrsti rukom more, te na njemu postane led od devet arsina debeo; pa onda spopadne sunce i pobjegne k Bogu, a svrake stane kreka. Kad djavo cuje svracij glas, onda vec vidi sta je, pa se brze bolje vrati natrag. Kad gore, ali se more zaledilo, ne moze na polje! Onda se brze bolje vrati opet na dno mora, te uzme kamen i njim probije led, pa onda poteci za svetijem Arandjelom! Onaj bjezi, a ovaj za njim! Taman kad sveti Arandjel koraci jednom nogom k Bogu na nebo, onda djavo stigne, te mu noktima iz tabana u druge noge iscupa veliki komad mesa. Kad sveti Arandjel dodje sa suncem onako ranjen pred Boga, onda zaplace: "Sto cu, Boze, ovako grdan?" A Bog mu rece: "Cuti, ne boj se; ja cu narediti da svi ljudi imaju tako na tabanu kao malu dolinu." I tako Bog uredi, te u sviju ljudi postane na tabanima u obadvije noge kao mala dolina. I tako ostane i do danas.