Napomena: U Becu 1821., Vuk Stefanovic Karadzic

Orao Turcin ralicom po strani iznad nekake cuprije, a Ero putem cerao nekoliko konja natovareni. Kad se Ero prikuci blizu, onda Turcin stane vikati: "Ca saronja, ca! i ti imas pamet, a Ero je nema." U tom Ero dodje na cupriju, pa nacera konje preko cuprije, a njega stane pomaganja: "Jaog mene do Boga miloga! Sto cu sad?" A Turcin, kad to cuje, brze bolje ustavi volove, pa strci k njemu: "Sta je more Ero? Sta je?"

"Od mene do Boga miloga! eto odose mi konji, a ja ostado za vodom."

"Ajde more i ti za konjma."

"Ne smijem, gospodaru! Bog i Bozja Vjera, ja tuda za zivot preci." Be ajde more ne luduj! kako ne smijes preci preko cuprije, kuda ide svijet i konji natovareni prelaze."

Ajja! Ero nece niposto, nego jednako jauce i lelece. Onda Turcin: "Ajde more sta ces dati, da te prenesem ja na ledjima?"

A sto istes, gospodaru?" "Daces mi dvanaest perpera."

"Ajde de!"

Uprti Turcin Eru, te prenese preko cuprije, a kad ga spusti na onoj strani, onda se Ero stane pipati po njedrima: "Nemam, gospodaru, ni perpere, Bog i Bozja vjera!" A Turcin: "Kako nemas, bre, ana seni sitim! Zasto lazes kurvo? Odi opet na ledja." Ero uzjase opet Turcina, te ga jos jednom prejase preko cuprije; pa ga onda zbaci Turcin na zemlju: "Eto, kurvo! crkni tu, kad nemas cim da platis," pa onda otide svojim volovima i pocne opet orati; a Ero onda skoci, pa preko cuprije: "Ej Turcine! gledaj kako i tvoj saronja ima pamet, a Ero je nema! Ele on tebe prejaa dvaput preko cuprije."