Napomena: U Becu 1870., Vuk Stefanovic Karadzic

Ero i Turcin

Orao Turcin ralicom po strani iznad nekake cuprije, a Ero putem cerao nekoliko konja natovarenih. Kad se Ero prikuci blizu, onda Turcin stane vikati: "Ca saronja, ca! i ti imas pamet, a Ero je nema." U tom Ero dodje na cupriju, pa nacera konje preko cuprije, a njega stane pomaganja: "Jaog mene do Boga miloga! Sto cu sad?" A Turcin, kad to cuje, brze bolje ustavi volove, pa strci k njemu: "Sta je more Ero? Sta je?" "Og mene do Boga miloga! eto odose mi konji, a ja ostadoh za vodom." "Ajde more i ti za konjma." "Ne smijem, gospodaru! Bog a Bozja vjera, ja tuda za zivot preci." "Be ajde more ne luduj, kako ne smijes preci preko cuprije, kuda ide svijet i konji natovareni prelaze." Ajja! Ero ne ce niposto, nego jednako jauce i lelece. Onda Turcin: "Ajde more sta ces dati, da te prenesem ja na ledjima?" "A sto istes, gospodaru?" "Daces mi dvanaest perpera." "Ajde de!" Uprti Turcin Eru, te prenese preko cuprije, a kad ga spusti na onoj strani, onda se Ero stane pipati po njedrima: "Nemam, gospodaru, ni perpere, Bog i Bozja vjera!" A Turcin: "Kako nemas, bre, ana seni sitim! Zasto lazes? Odi opet na ledja." Ero uzjase opet Turcina, te ga jos jednom prejase preko cuprije; pa ga onda zbaci Turcin na zemlju: "Eto, kurvo! crkni tu, kad nemas cim da platis," pa onda otide svojim volovima i pocne opet orati; a Ero onda skoci pa preko cuprije: "Ej Turcine! gledaj kako i tvoj saronja ima pamet, a Ero je nema! Ele on tebe prejaha dvaput preko cuprije."