|
|
|
Pregled Prvi Preth Sled Poslednji
Naslov: Nahod Momir
Napomena: Objavljena u Be"cu 1845., Vuk Stefanovi'c Karad"zi'c
Nahod Momir (III)
"Da ja pitam roditelja moga,
"\Za "sto mene o'ce da obesi,
""Sta li sam mu sagre"sio ljuto;
"A sva moja bra'ca i dru"zina
"Raduje se svetom vaskrsenju,
"Mene baba o'ce da obesi
"Na znan danak na vaskrsenije!"
D"zelati su, al' su milostivi,
Oni sta"se suze prosipati
Na Momira mlada gledaju'ci;
Vode njega caru roditelju.
Kad Momira caru dovedo"se,
Pisnu dete, kao zmija ljuta,
Pade caru preko svil'na krila,
Ljubi cara po nedri svileni:
"\Svetli care a moj roditelju!
""Sto sam tebe, babo, sagre"sio,
"Te me danas o'ce"s da obesi"s,
"Na znan danak na vaskrsenije?
"\Sva se moja bra'ca i dru"zina
"\Sad raduje svetom vaskrsenju,
"A ti mene o'ce"s da obesi"s!
"A "sto sam ti sagre"sio babo?"
A car ni"sta, ve'ce suze proli:
"Ej Momire, ej "zalosti moja!
"Te"sko mene, ja izgubi tebe;
"Mene ka"ze devet vezirova,
"Da ti ljubi"s sestru Grozdijanku;
"Tako mi se ne delilo meso
"\Za "zivota od moji kostiju,
"Ja ne delim tebe i Grozdanu!
"Rodjeni ste bratac i sestrica.
"Ej Momire, ej "zalosti moja!"
A besedi Naode Momire:
"Ima, babo, "citav mesec dana,
"Kako nisam sestrice vidio
"Razma sino'c u zelenoj ba"s"ci,
"Kad je brala s devojkama cve'ce,
"\S njome, babo, tridest devojaka,
"\Sretosmo se na ba"s"ceni vrati,
"Ja njoj dado struk rumene ru"ze,
"Ona mene struk bela bosiljka,
"Te se, babo, menovasmo cve'cem
"\Za milo"stu bratac i sestrica,
"\Za milo"stu, za sramotu nije."
Tede care njemu da veruje,
Al' povika devet vezirova:
""Cuje"s Bo"ze, vidi"s li sabore!
"\Car veruje detetu jednome,
"Ne veruje devet vezirima,
"Bijelije brada do pojasa!"
Nema kuda Srpski car Stepane,
Ve'c nama"ce dva d"zelata mlada:
"Ajd', d"zelati, te ga obesite
"U gradini o suvoj davini."
Povedo"se g' dva d"zelata mlada;
Al' se moli Naode Momire:
"Bogom bra'co, dva d"zelata mlada!
"Vodite me carici materi,
"Da mi prosti i muku i ranu:
"Ranu njenu, "sto me je ranila;
"Muku njenu, "sto je promu"cila,
"Dok je mene ona odranila."
D"zelati ga ne kteli slu"sati,
Ve'c ga vode u novu gradinu,
U gradinu pod suvu davinu,
"Stono se je drvo osu"silo
Ima ve'ce tri godine dana,
Niti lista niti cvetom cvati;
Obesi"se Naoda Momira.
To iz dvora niko ne vidio,
Ve'c vidila sestra Grozdijanka,
Ispred dvora s visoka "cardaka,
Pa utire suze od obraza,
Ona ide svojoj staroj majci;
"Odeni me, moja stara majko,
"Obuci me, "stogod lep"se mo"ze"s,
"Danas jeste svetlo vaskrsenje,
"Devojke me u kolo zazivlju."
To carica jedva do"cekala,
Obu"ce je, "stogod lep"se mo"ze,
Ba"s kan' da je o'ce da udaje;
Ne 'ce i'ci "zalosna Grozdana,
Ne 'ce i'ci mlada medj' devojke,
Ve'c ukrala svilene gajtane,
Pa otide bracu u gradinu,
U gradinu pod suvu davinu;
Kad je vid'la braca obe"sena,
Ud'ri licem o zemljicu "carnu,
Pa zapi"sta, kao zmija ljuta,
Pa s' i ona mlada obesila
O davini o drugojzi grani,
Za "zivota jo"ste za svojega
Desnom rukom braca zagrlila.
Glas dopade carici Roksandi:
"\Zlo si sela, gospodjo carice!
"Oboje ti dece obe"seno,
"Obe"sen ti Momir i Grozdana."
A zapi"sta carica Roksanda,
Ona ide caru "cestitome,
Pade caru preko svil'na krila,
Pa ga ljubi po nedri svileni:
"\Za "sto, care, ogrejano sunce
"\Za "st' obesi dvoje dece na"se,
"Nama, care, na"su omladinu,
"Omladinu i obradovanje?"
A car "zali Naoda Momira,
Za Grozdanu ni"sta i ne znade,
Pa besedi gospodji carici:
"Nisam tebe decu izve"sao,
"Obesilo devet vezirova,
"Obesilo Naoda Momira."
Al' govori carica gospodja:
""Cuje"s li me, svetla kruno moja!
"Jal' izve"saj devet vezirova,
"Jali 'cu se i ja obesiti
"O davini o tre'cojzi grani
"A kod ono dvoje dece moje;
"Ja du"smana gledati ne mogu,
"Da mi ode du"smani po svetu."
Nema kuda Srpski car Stepane,
Ve'c nama"ce do devet d"zelata,
Te izve"sa devet vezirova
Pro'cu crkve o jeli zelenoj.
Po tom malo vreme postajalo,
Pa se di"ze care i carica
A od njine velike "zalosti,
Te odo"se u novu gradinu,
U gradinu pod suvu davinu;
"Sto da vide? "cuda nevidjena!
Davina se suva pomladila
I zelenim ulistala listom
I bijelim ucvatila cvetom,
Oboje se dece psvetilo,
Posveti se Momir i Grozdana;
Pa odo"se pod jelu zelenu,
Al' zelena usanula jela,
Pocrnilo devet vezirova,
A najvi"se Todore vezire,
Kum neverni, vera ga ubila'
Pod njima se zemlja provalila.
Car nama"ce dva d"zelata mlada,
Otkida i jednog po jednoga,
Te i baca dole u bezdanu:
"Idi tamo sa zemlje nepravdo!"
Stade care prosipati blago,
Te sarani dvoje dece svoje.
Na Momiru zelen bor nikao,
Na Grozdani vinova lozica,
Savila se loza oko bora,
K o sestrina oko brata ruka.
21) Kao da ga je rodila. /Pripovijeda/ se, da i sad tako "cine oni,
koji uzmu koga mjesto svoga d\jeteta
|
|
|